Więcej

    Pod Sejmem pikieta służb komunalnych

    Czytaj również...

    05_grud_pikieta_1
    Na czwartkową pikietę pod Sejmem przybyło około 150 osób Fot. Marian Paluszkiewicz

    Związki zawodowe wileńskich pracowników służb komunalnych wczoraj, 4 grudnia, zorganizowały pikietę przed Sejmem. Pikietujący domagają się przede wszystkim wypłaty wynagrodzenia w czas, podwyżki oraz godnych warunków pracy.

    — Sytuacja pracowników służb komunalnych jest po prostu tragiczna. Ludzie pracują bardzo ciężko i żyją w ciągłym strachu, gdyż nie wiedzą, czy pracodawcy będą w stanie wypłacić im wynagrodzenia w następnym miesiącu. Pracownicy obawiają się o swoją przyszłość — powiedziała „Kurierowi” Renata Telinskytė, przewodnicząca związku zawodowego pracowników służb komunalnych.
    Samorząd firmom sprzątającym zwrócił 27 mln litów, ale jeszcze jest dłużny ponad 40 mln litów.
    — Pisaliśmy pisma do Sejmu i rządu z prośbą, żeby zostało zwiększone finansowanie samorządu. Otrzymaliśmy pozytywną odpowiedź, ale w tym kierunku jeszcze nic nie zostało zrobione. Dlatego dzisiaj tu jesteśmy — mówi Renata Telinskytė.

    Dozorcom trudno jest nie tylko fizycznie, ale też psychicznie Fot. Marian Paluszkiewicz
    Dozorcom trudno jest nie tylko fizycznie, ale też psychicznie Fot. Marian Paluszkiewicz

    Na pikietę przybyło około 150 osób, które skarżyły się przede wszystkim na bardzo niskie płace i przeciążenie pracą. Pikietujący trzymali w rękach transparenty z napisami: „Sejmie, i wilnianie chcą jeść”, „Wileńskie pieniądze dla Wilna” „Bez zupy nie będzie porządku”, „Na świąteczny stół wyłącznie świństwa Sejmu”.
    — Obecna władza nie liczy się z ludźmi. Kto nie pracował jako dozorca, nie wyobraża co to za trud. Ja wstaję o 4 rano, żeby być o godzinie 6 w pracy. Zimą, gdy pada śnieg, na miejscu musimy być jeszcze wcześniej. Pracujemy po kilka osób. Mamy ogromne tereny do sprzątania — mówiła oburzona Oksana Anukevičienė.
    Jak zaznaczyła, to jest bardzo ciężka praca fizyczna. Zimą, gdy jeszcze wszyscy śpią, dozorcy muszą odśnieżyć chodniki i posypać je piaskiem. To wszystko robią ręcznie. Trudno jest policzyć, ile kilogramów przedźwigają w rękach w ciągu dnia. Jesienią też nie jest łatwo, gdyż trzeba posprzątać liście i ogromne worki załadować do ciężarówki.
    — Ten protest to rozpaczliwe wołanie o pomoc — mówili pikietujący. Dozorcy domagają się, żeby przydziały do sprzątania zostały zmniejszone, wynagrodzenie byłoby większe i zawsze płacone w czas, a także potrzebują nowoczesnej techniki, która pomogłaby w pracy.
    — Jesteśmy tu po to, żeby powiedzieć, że my też jesteśmy ludźmi. Nam też jest ciężko pracować w dodatku za marne minimalne wynagrodzenie, które nie zawsze w czas jest płacone. Pracujemy po 7 godzin 6 dni w tygodniu — mówi Tereza Jegorova.
    Jak przekonywali uczestnicy akcji protestacyjnej, ich praca jest bardzo ciężka, a wysokość zarobków nie pozwala na godne utrzymanie rodziny.

    — Domagamy się szacunku w miejscu pracy i godnego życia dla siebie i swoich bliskich. Nie wiem, jak długo tu jeszcze wytrzymam. Nie mam sił. W tej pracy straciłam zdrowie, nie mam za co kupić leków. Mało tego, że płacą centy i nie w czas, to na każdym kroku jesteśmy poniżani — mówi Ona z Wilna.
    Jak mówi, trudno jest nie tylko fizycznie, ale też psychicznie. Zimą, gdy pada śnieg, do godziny 8 muszą być wyczyszczone chodniki i posypane piaskiem.
    — Od godziny 5 rana pracujemy z szuflą. Pracodawca sprawdza, czy jesteśmy na miejscu i czy pracujemy, a mieszkańcy bloków narzekają, że przeszkadzamy im spać. Praca dozorcy to najgorsza praca w świecie — podsumowała starsza kobieta.

    Reklama na podst. ust. użytkownika.; Dzięki reklamie czytasz nas za darmo

    Afisze

    Więcej od autora

    Barbara Misiun: „Św. siostra Faustyna jest dla mnie niedoścignionym wzorem”

    — Lektura „Dzienniczka” towarzyszy mi od dawna. Jego treść rezonuje z moją duszą, zachwyca mnie, krzepi i dodaje odwagi. Zapragnęłam przedstawić orędzie Miłosierdzia Bożego wszystkim, którzy go jeszcze nie poznali lub zapomnieli o nim. Wiara ma to do siebie,...

    Przedwojenny symbol walecznych kobiet powrócił do dawnej świetności

    — Ten sztandar kiedyś był stracony. Podczas pierwszej wojny światowej został on wywieziony do Polski. Osoba, która prawdopodobnie wywiozła ten sztandar i przechowywała go, mieszkała w Polsce u gospodarzy w gospodzie. Następnie, gdy ta osoba wyjechała z tej gospody...

    Szef Litewskiego Związku Teatralnego: „Teatr musi wywierać wpływ, szokować ludzi”

    — Ludzie chętnie chodzą do teatru, liczba spektakli jest ogromna. Ponieważ nie ma kontroli, wszystkie sztuki, które powstają, są pokazywane, ich wartość artystyczna jest również bardzo różna. Jedna może być pokazywana, a druga nie powinna być pokazywana. Kiedyś mówiono,...

    Św. Józef przychodzi do takiego biedaczka jak ja i mówi: Nie bój się!

    Honorata Adamowicz: Jak narodził się pomysł na film „Opiekun”? Dariusz Regucki: Tak naprawdę nie miałem żadnych osobistych doświadczeń związanych z postacią św. Józefa ani mistycznych uniesień. Propozycję dostałem od producenta, Rafael Film. Dopiero podczas pracy nad scenariuszem zacząłem odkrywać naszego...