Bardzo duże wrażenie robiły na mnie zawsze zdjęcia z okresu II RP, przedstawiające harcerzy z uczestnikami powstania styczniowego. Zdjęcia były co prawda pozowane, jednak cześć, jaką weterani walki o niepodległość byli otaczani w okresie międzywojennym, była czymś jak najbardziej autentycznym. Każdy oficer, żołnierz i harcerz zobowiązany był oddawać im honory. Jako ci, którzy oddali swoją młodość Ojczyźnie, mogli również liczyć na szczególną opiekę państwa, które – choć było niebogate – nie próbowało oszczędzać na bohaterach.
Dzisiaj, łączność z historią zapewnia nam właśnie pokolenie tych harcerzy, wychowanych na opowieściach dziadków-powstańców. To właśnie oni stanęli do walki w 1944 r. a teraz uczestniczą w obchodach kolejnych rocznic w Wilnie czy w Warszawie.
Teraz, kolejne pokolenie harcerzy staje do zdjęć z kolejnym pokoleniem powstańców. Zdjęcie już nie jest ustawiane, jednak chciałoby się, by szacunek wobec tych, którzy walczyli o wolność, był bardziej autentyczny. Ci, którzy w 1944 r. zaryzykowali swoją młodość, czekali na uznanie nie krócej niż bohaterowie z 1963 r. Dopiero teraz, gdy są już w bardzo zaawansowanym wieku, mogą być usłyszani. Jeśli nie możemy dać im więcej, dajmy przynajmniej czas w dniach kolejnych rocznic, aby żaden koncert czy „ważny” gość nie był ważniejszy niż Oni.