Więcej

    Wileńska Kuria nie chce tablicy upamiętniającej polskich intelektualistów

    Czytaj również...

    Stanisław Cat-Mackiewicz i Józef Mackiewicz
    Stanisław Cat-Mackiewicz i Józef Mackiewicz

    W lipcu Społeczny Komitetu czczenia Pamięci Józefa Mackiewicza zwrócił się do Arcybiskupa Metropolity Wilna kardynała Audrysa Juozasa  Bačkisa z prośbą umieszczenia na budynku należącym do wileńskiej kurii pamiątkowej tablicy.

    Tablica miała być wmurowana na zewnętrznej ścianie frontalnej budynku położonego w Wilnie u zbiegu ulic Pilies 2 oraz Barbaros Radvilaitės 1. Na tablicy planowano umieścić następujący tekst w językach litewskim i polskim: „W tym budynku w latach 1922-1939 mieściła się redakcja polskiej gazety „Słowo”. Redaktorem naczelnym był Stanisław Cat-Mackiewicz.

    Pierwsze publicystyczne kroki stawiał tutaj pisarz Józef Mackiewicz, piewca Wileńszczyzny, niestrudzony orędownik pojednania polsko-litewskiego”.

    Reklama (dobiera algorytm zewnętrzny na podst. ustawień czytelnika)

    Wyżej wskazany budynek stanowi własność Wileńskiej Kurii Arcybiskupiej.

    W środę Społeczny Komitet otrzymał odpowiedź od generalnego wikariusza archidiecezji wileńskiej biskupa Juozasa Tunaitisa. Jak pisze się w liście: „Wileńska archidiecezja podjęła decyzję, obecnie oraz w najbliższym czasie nie zamieszczać pamiątkowych tablic na budynkach do niej należących. Ze smutkiem informujemy, że Waszą prośbę zadowolić nie możemy”.

    Wychodząca w latach 1922-1939 w Wilnie polska gazeta codzienna „Słowo” była jednym z nielicznych dzienników lokalnych o charakterze opiniotwórczym w skali całego państwa polskiego. Gazeta ta poświęcała wiele uwagi problemom związanym z  wydarzeniami bieżącymi oraz z historią Wileńszczyzny, oraz całości ziem wchodzących kiedyś w skład Wielkiego Księstwa Litewskiego. Na łamach „Słowa” bardzo często poruszano tematy związane z życiem politycznym oraz społecznym Republiki Litewskiej. Redaktor naczelny „Słowa” Stanisław Cat-Mackiewicz  przykładał wielką wagę do zachowania oraz bieżącego akcentowania przejawów odrębności mentalnej i obyczajowej mieszkańców Wileńszczyzny w stosunku do Polaków z tak zwanej Korony. Gdy w roku 1956 jako emigrant polityczny postanowił wrócić z Londynu do Polski, opublikował na łamach  prasy polskojęzycznej oświadczenie, w którym napisał wprost: „Urodziłem się jako Polak, szlachcic litewski i miłości Wilna nikt nie wyrwie z mego serca”.

    Młodszym bratem redaktora naczelnego „Słowa” był późniejszy wybitny pisarz emigracyjny Józef Mackiewicz. Był on zwolennikiem koncepcji politycznej  propagowanej przez „krajowców”, orędowników odtworzenia bytu państwowego dawnego Wielkiego Księstwa Litewskiego, gdzie zgodnie współżyliby Litwini, Polacy, Białorusini, Żydzi, Tatarzy, Karaimi oraz Rosjanie.

    Nieco później, w okresie od listopada 1939 do maja 1940, Józef Mackiewicz był redaktorem naczelnym wydawanej w Wilnie, koncesjonowanej przez władze litewskie, polskojęzycznej „Gazety Codziennej”. Przez całe życie był konsekwentnym przeciwnikiem wszelkich nacjonalizmów oraz orędownikiem pojednania Polaków i Litwinów. Pochowany został w roku 1985 w Londynie. Zgodnie z jego ostatnią wolą, doczesne szczątki mogą być przeniesione jedynie na wileński cmentarz na Rossie.

    Jak pisali, w swym uzasadnieniu potrzeby upamiętnia Stanisława i Józefa Mackiewiczów: „Uważamy, że wmurowanie w Wilnie tablicy utrwalającej pamięć postaci Józefa Mackiewicza i jego starszego brata Stanisława będzie służyło w przyszłości przyjaznej koegzystencji naszych narodów oraz stanowiło cenną pamiątkę historyczną dla wielu Polaków i Litwinów, niezależnie od ich miejsca zamieszkania”.

    Inf. wł.

    Reklama (dobiera algorytm zewnętrzny na podst. ustawień czytelnika)

    Afisze

    Więcej od autora

    Pocopotek „Kuriera Wileńskiego” — o byciu pięknym na wiosnę

    Szkoły otworzyły przed nami swoje podwoje, a my — chłopaki i dziewoje — nie spowalniamy naszej ciekawości świata! Pucułka dalej dzieli się swoimi spostrzeżeniami z dziećmi Wileńszczyzny (i nie tylko)! Zapraszamy do kolejnych edycji  Pocopotka! Pocopotkowa koleżanka pisze o pięknych...

    Architekt „zaszczycony monarszym zadowoleniem”

    Dr Jerzy Remer pisał: „Gorliwi zwolennicy Targowicy, w tym biskup Ignacy Massalski, opuszczają stolicę litewską, lecz już 14 czerwca 1793 r. wkroczą do Wilna wojska carskie. Od tej chwili rozpoczyna się tragiczny, 125 lat trwający, okres Wilna w okowach...

    Pemiera filmu o Lili Kiejzik w kinie Pasaka w Wilnie

    Lila Kiejzik to znana reżyserka teatralna i kierowniczka artystyczna Polskiego Teatru „Studio” w Wilnie, animatorka kultury, organizatorka międzynarodowych festiwali teatralnych, pedagog, wychowawczyni kilku pokoleń aktorów. „Z Lilą wyruszamy w podróż do jej rodzinnego domu w Dojlidach, w którym wychowała się...

    In Memoriam Czesław Sokołowski

    Nasz wspaniały CZESŁAW SOKOŁOWSKI już nie pomoże nam w bajkach zagrać Wilka czy Twardowskiego, nie zaśpiewa swojej pięknej wersji Miłoszowkiej „Piosenki o porcelanie” i nigdy nam już nie zaśpiewa ze sceny Teatru na Pohulance „Wilno, czy Ty...