Otrzymała ona nagrodę honorową, która, jak mówił w laudacji przedstawiciel Kancelarii Prezydenta RP: „Jest docenieniem bardzo ważnej i potrzebnej w naszych czasach postawy – otwartości na drugiego człowieka i dzielenia się z nim dobrem bez względu na przeciwieństwa, z wiarą w lepsze jutro”. W myśl maksymy samej s. Michaeli, która lubi powtarzać, że jej tożsamością jest „bycie na tak”. Sérgio Vieira de Mello był brazylijskim dyplomatą. Przez kilkadziesiąt lat pracy w ONZ sprawował niemało urzędów. Całe swoje życie działał na rzecz ochrony wolności i praw człowieka, dialogu międzykulturowego, walki z terroryzmem i kryzysem uchodźczym oraz przestrzegania prawa międzynarodowego. W 2003 r., pełniąc urząd specjalnego wysłannika sekretarza generalnego ONZ ds. Iraku, został zabity w zamachu bombowym na siedzibę placówki ONZ w Bagdadzie. Wkrótce po tym działające w Krakowie Stowarzyszenie Willa Decjusza ustanowiło nagrodę jego imienia. Przyznawana jest corocznie osobom i organizacjom pozarządowym za ich szczególne zasługi dla pokojowego współistnienia i współdziałania społeczeństw, religii i kultur. Kandydatami do nagrody mogą być osoby oraz instytucje z Polski oraz zagranicy. Wśród dotychczasowych laureatów znaleźli się m.in.: Tadeusz Mazowiecki. Alaksandr Milinkiewicz, Siergiej Kowaliow, Szewach Weiss czy śp. Paweł Adamowicz. Uhonorowane instytucje to choćby: Helsińska Fundacja Praw Człowieka, Stowarzyszenie „Memoriał” czy Centrum Obrony Praw Człowieka „Wiosna”. W tym roku spośród zgłoszonych kilkunastu kandydatur kapituła złożona m.in. z przedstawicieli: prezydenta RP, ambasadorów Brazylii oraz Szwecji w Polsce i wysokiego komisarza NZ ds. uchodźców, wybrała troje laureatów. Oprócz s. Michaeli w kategorii „Osoba” wyróżniono Serhija Żadana, poetę, pisarza i aktywistę z Ukrainy, oraz działające w Irlandii Centrum na rzecz Pokoju i Pojednania w Glencree, które uznano za najbardziej skuteczną organizację pozarządową. Laureaci otrzymali statuetkę autorstwa Andrzeja Renesa, dyplom oraz nagrodę finansową. Statuetka, która pojechała do Wilna, to docenienie poza granicami Litwy rozwoju opieki hospicyjnej na wielokulturowej Wileńszczyźnie i wielki powód do dumy dla wszystkich, którzy się do tego przyczynili.
Komentarz opublikowany w wydaniu magazynowym „Kuriera Wileńskiego” Nr 43(126) 29/10-04/11/2022