W Litewskim Muzeum Sztuki w byłym pałacu Radziwiłłów, wystawiono urnę ze szczątkami książąt Wielkiego Księstwa Litewskiego Mikołaja Radziwiłła Czarnego, Mikołaja Radziwiłła Rudego — braci królowej Polski, Barbary Radziwiłłówny, szczątki ich małżonek, dzieci i krewnych.
Urna pozostanie w muzeum do soboty, po czym szczątki zostaną uroczyście złożone w kościele w miasteczku Dubinki (lit. Dubingiai), niegdysiejszej siedzibie tej gałęzi rodu Radziwiłłów.
W trakcie pogrzebowych uroczystości w Dubinkach udział również wezmą potomkowie rodu Radziwiłłów — Mikołaj i Maciej Radziwiłłowie, którzy wczoraj wieczorem przybyli z Polski.
— Z opowieści przekazywanych w naszych okolicach z pokolenia na pokolenia słyszałem, że kiedyś Dubinki należały do książąt litewskich. Ci magnaci uczynili wiele dobra dla mieszkańców naszego miasteczka. Teraz, gdy usłyszałem, że ich szczątki będą pochowane postanowiłem przyjść i oddać im hołd — powiedział „Kurierowi” Juozas, sędziwy mieszkaniec Dubinek.
Szczątki w Dubinkach zostały odkryte w 2004 roku podczas badań archeologicznych prowadzonych w tej miejscowości, w centralnej części byłego kościoła ewangelickiego. Grupą archeologów kierował prof. dr Albinas Kuncevičius. Przepuszczenia archeologów, że znaleziono szczątki Radziwiłłów, z dużym prawdopodobieństwem potwierdziły badania DNA przeprowadzone w Instytucie Medycyny Sądowej im. Romera w Wilnie i w Instytucie Medycyny Sądowej Uniwersytetu Wrocławskiego. Szczątki były przechowywane w Wileńskim Uniwersytecie im. Romera.
— Dotychczas na Litwie pamiętano tylko o świetności Litwy za czasów Mendoga i Witolda, a o rozkwicie naszego kraju, który został zapoczątkowany przez rody magnackie — w tym Radziwiłłów — zapomniano — powiedział „Kurierowi” znany litewski historyk prof. Alfredas Bumblauskas. Zdaniem historyka, pochówek szczątków Radziwiłłów jest szczególnie ważny zarówno dla Litwy, jak i dla Polski, ponieważ jest nie tylko świadectwem wspólnej historii obydwu krajów, ale również wykazuje ówczesną wielkość i potęgę Litwy, jaką zdobyła dzięki wybitnym przedstawicielom swego narodu.
ONI RZĄDZILI LITWĄ
Mikołaj Krzysztof Radziwiłł zwany Czarnym (ur. 4 lutego 1515 w Nieświeżu, zm. 28 lub 29 maja 1565 w Łukiszkach koło Wilna) był wówczas jedną z najpotężniejszych i wpływowych postaci na Litwie. Pełnił funkcję marszałka wielkiego Księstwa Litewskiego, był kanclerzem i wojewodą wileńskim.
Książę od 1547. Przywilej Karola V cesarza rzymskiego nadający Mikołajowi Radziwiłłowi „Czarnemu”, marszałkowi wielkiemu litewskiemu, i jego potomkom dziedziczny tytuł książęcy na Ołyce, Nieświeżu, Birżach i Dubinkach potwierdził Ferdynand I, król niemiecki, węgierski, i czeski. Wprowadził i umocnił na Litwie Kościół Ewangelicko-Reformowany, propagował kalwinizm także w Koronie. Stworzył potęgę rodu Radziwiłłów. Był postacią kontrowersyjną: w Polsce ma opinię ambitnego intryganta, na Litwie jest uważany za litewskiego patriotę.
Z kolei jego brat stryjeczny Mikołaj Radziwiłł Rudy (ur. 1512, zm. 27 kwietnia 1584 w Wilnie), był wojewodą wileńskim, hetmanem Wielkiego Księstwa Litewskiego. Odebrał staranne wykształcenie za granicą. W 1547 otrzymał od cesarza Karola V tytuł tytuł księcia na Birżach i Dubinkach, potwierdzony w 1549 przez króla Zygmunta II Augusta. W 1564 przeszedł na kalwinizm. Był wybitnym dowódcą wojskowym, zdobył zasługi w wojnach inflanckich i następnie w trakcie kampanii moskiewskiej.