Bazylika archikatedralna św. Stanisława i św. Wacława w Krakowie, bazylika archikatedralna św. Stanisława Biskupa i św. Władysława w Wilnie, Cmentarz Antokolski i Cmentarz na Rossie w Wilnie, cmentarz w kowieńskiej dzielnicy Pietraszuny, All Souls Cemetery w prowincjonalnym miasteczku Chardon, które znajduje się w stanie Ohio czy też masowy grób na cmentarzu Donskoje w moskiewskiej metropolii – tak wygląda złożona geografia panteonu władców dawniej i współczesnej Litwy, tak samo złożona, jak była jej historia.
Gdzie na jednym cmentarzu spoczywają — patriarcha litewskiej niepodległości Jonas Basanavičius, a obok znajduje się Mauzoleum Marszałka Józefa Piłsudskiego, przez Litwinów uważanego za największego wroga tej niepodległości.
Ale raczej nie dlatego nie znajdziemy w Wilnie więcej grobów przywódców niepodległej Republiki Litewskiej, ponieważ większość z nich zmarło daleko od ojczyzny, będąc na emigracji, w niewoli czy w zapomnieniu i pochowani zostali w swoich rodzinnych stronach.
Grób najwybitniejszego twórcy litewskiej państwowości okresu międzywojennego, pierwszego prezydenta i późniejszego dyktatora Litwy (sprawował władze w latach 1919-1920, 1926-1940) Antanasa Smetony nadal znajduje się w USA na cmentarzu All Souls w stanie Ohio.
Po odzyskaniu niepodległości w 1991 roku ówczesne władze Litwy postanowiły sprowadzić do kraju prochy prezydenckie, jednak temu zamiarowi sprzeciwiła się amerykańska rodzina prezydenta Smetony. Nie sposób sprowadzić również prochów generała Jonasa Žemaitisa-Vytautasa, który w 2011 roku uchwałą Sejmu został uznany za faktycznego przywódcę Litwy i pełniącego obowiązki prezydenta kraju okupowanego przez sowietów.
Bohater antysowieckiej partyzantki został pojmany w 1954 roku, wywieziony do Moskwy i tam rozstrzelany. Pochowany na moskiewskim cmentarzu Donskoje w którejś ze wspólnych mogił ofiar sowieckiego NKWD. Pierwszy konstytucyjny i trzeci z kolei prezydent Litwy międzywojnia — Aleksandras Stulginskis — został pochowany na jednym z dzielnicowych cmentarzy w Kownie. Po wojnie skazany przez sowietów na 25 lat łagrów, z syberyjskiej tułaczki do ojczyzny wrócił dopiero w 1956 roku. Zmarł w 1969 roku jako skromny naukowy pracownik szkółki sadowników-ogrodników.
Na obczyźnie, w Chicago, zmarł i tam też został pochowany ostatni konstytucyjny prezydent Kazys Grinius. Dopiero w 1994 roku jego prochy sprowadzono do kraju. Ponownego pochówku dokonano 8 października. Zgodnie z wolą prezydenta Kazysa Griniusa jego prochy spoczęły na cmentarzu w rodzinnej Selemos Būda pod Mariampolem.
Prawie wszyscy pozostali przywódcy międzywojennej Litwy spoczywają na kowieńskim cmentarzu w dzielnicy Pietraszuny. Tu znajdują się groby Jonasa Staugaitisa, pełniącego obowiązki prezydenta w okresie zamachu stanu dokonanego przez Antanasa Smetonę.
Tymczasem przywódcy powojennej, sowieckiej Litwy, są chowani już w Wilnie na Cmentarzu Antokolskim.
Tu znajduje się grób pierwszego sekretarza litewskich komunistów Antanasa Sniečkusa, który zmarł w 1974 roku. Był jedynym z sowieckich przywódców radzieckich, który utrzymał się na stanowisku I sekretarza za Stalina, Chruszczowa i Breżniewa. Na Antokolskim Cmentarzu został też pochowany następca Sniečkusa — Petras Griškevičius (1987 r.).
W 2010 roku pochowano tu również ostatniego I sekretarza komunistycznej partii, a zarazem pierwszego prezydenta niepodległej Litwy Algirdasa Brazauskasa. Właśnie po jego śmierci zrodził się pomysł utworzenia na Antokolskim Cmentarzu Panteonu Prezydentów Litwy. Dwa lata później, staraniem Ministerstwa Kultury i stołecznego samorządu powstał plan przygotowania dziewiętnastu miejsc pochówku przywódców kraju.
Najwięcej jednak władców Litwy spoczywa w Polsce — w Krakowie.
Większość Wielkich Książąt Litewskich i zarazem królów Polski pochowano w Katedrze na Krakowskim Wawelu.
Na Litwie natomiast, przez wiele wieków rolę Panteonu spełniała Katedra Wileńska, gdzie w jej podziemnych kryptach znajdują się królewskie groby. W Katedrze spoczywa też wielu wybitnych postaci litewskiej historii z okresu Wielkiego Księstwa Litewskiego i Rzeczypospolitej Obojga Narodów, przez co bazylika archikatedralna św. Stanisława Biskupa i św. Władysława w pełni zasługuje na określenie „Litewskiego Wawelu”.
W katedralnej kaplicy św. Kazimierza znajdują się relikwie patrona Litwy, królewicza z rodu Jagiellonów — kanonizowanego w 1602 roku. W 1648 roku na ołtarzu kaplicy w srebrnej trumnie uroczyście zostały złożone relikwie Świętego Kazimierza. W kaplicy, w specjalnych puszkach ze stopu cynku i miedzi, pochowano też serce i wnętrzności króla Władysława IV. Usunięte ze świątyni w okresie sowieckim święte relikwie powróciły do kaplicy w Katedrze Wileńskiej dopiero w 1989 roku.
Podziemia kaplicy kryją natomiast kryptę królewską, w której mieszczą się szczątki króla Polski i wielkiego księcia litewskiego Aleksandra Jagiellończyka oraz dwóch żon króla Zygmunta Augusta – królowej Elżbiety Habsburżanki i Barbary Radziwiłłówny. W podziemiach znajduje się obecnie także urna z sercem Władysława IV. Królewskie groby odkryto w 1931 roku po powodzi, która nawiedziła Wilno. Woda wymyła królewskie szczątki.
Wiadomo, że w kościele katedralnym pochowano też Wielkiego Księcia Witolda, który zmarł 27 października 1430 roku w Trokach. Jednak do dziś nie udało się odnaleźć książęcych szczątków. W 2010 roku litewski archeolog Vytautas Urbanavičius ogłosił, że prawdopodobnie są to szczątki znalezione w jednej z naw królewskiej krypty.
Według teorii litewskiego naukowca, szczątki odkryto jeszcze w okresie międzywojennym, ale zostały one ponownie ukryte przez Polaków właśnie w nawie pochodzącej z tamtego okresu. Ta teoria wymaga jednak szczegółowej weryfikacji. Na razie w krypcie znajduje się skrzynia przygotowana na szczątki wielkiego władcy.