Zwłaszcza można się o tym przekonać w okresie bożonarodzeniowym, gdy w różnej maści prasie płytkiej roi się od nagłówków, jak to Boże Narodzenie miało inną datę, niż miało, bądź też równie inteligentnych dociekań o jego rzekomo pogańskim pochodzeniu. A jak się to ma do nauki? O dacie Bożego Narodzenia pisze szeroko dr Andrzej Kozicki w „Listach z Jerozolimy”: „Gwiazdy, ale też planety, nazywają się po hebrajsku inaczej. Przy czym planety nie są po hebrajsku nawet »planetami«, ale »gwiazdami wędrującymi«. My po polsku, ale też cała Europa, wzięliśmy nazwy planet z łaciny.
Tymczasem po hebrajsku Wenus jest »gwiazdą zaranną« (ajelet ben szachar, Ps 22, 1) i »królową nieba« (melechet ha-szamajim, Jr 7, 18), a Jowisz jest »sprawiedliwym« (cedek) i świętym, a w religii żydowskiej sprawiedliwym i świętym jest tylko Bóg. (Człowiek może być co najwyżej usprawiedliwiony)”. Dalej zaś o znakach na niebie: „w drugim roku przed Chrystusem miała miejsca koniunkcja Jowisza z Wenus, to jest koniunkcja Boga z Królową Nieba, czyli Maryją. Była to koniunkcja o jasności do dziś ponoć niepowtórzonej, a przecież i bez optycznego połączenia się Wenus i Jowisz w ogóle są najjaśniejszymi obiektami na nocnym niebie.
Koniunkcja miała miejsce w gwiazdozbiorze Panny (czyli Dziewicy), a następnie – w przeciągu dziewięciu miesięcy, a tyle trwa ciąża – wystąpiła potrójna koniunkcja Jowisza z gwiazdą Regulus w gwiazdozbiorze Lwa”. „Trzeba wiedzieć, że gwiazdy wędrowne – czyli planety – zawsze wędrują po niebie z kierunku wschodniego, a co więcej, z naszego ludzkiego punktu widzenia, gdy patrzymy na niebo, to robią pętelki, i właśnie robiąc tę pętelkę, »zatrzymują się« (na Wikipedii są ładne animacje takiej retrogradacji). Otóż Jowisz – patrząc od Jerozolimy – jawił się magom właśnie nad Betlejem i dokładnie 25 grudnia 2 roku przed Chrystusem zatrzymał się na całą noc w miejscu – w samą Chanukę i w Boże Narodzenie – nim wykonał pętelkę”. Te astronomiczne przykłady powinny nas skłonić do zastanowienia się nad słowami papieża Benedykta, też przecież naukowca: „wiara pozostaje w dialogu z nauką w kwestii rozumienia granic zakresu swoich twierdzeń, a tym samym swojej specyfiki”.
Komentarz opublikowany w wydaniu magazynowym „Kuriera Wileńskiego” Nr 1(3) 07/01/2023