Fasada XVIII-wiecznej, barokowej świątyni odzyskała autentyczny kolor czerwonej ochry. Odrestaurowano m.in. krzyże, rzeźby, zamontowano specjalne lampy LED, które nie będą miały niekorzystnego wpływu na zabytek architektury.
Elewacja świątyni posiada bogaty wystrój — fronton i wieże zdobią wazy oraz ażurowy krzyż otoczony promieniami. Nad portalem znajduje się herb Chodkiewiczów. Duże wrażenie sprawia także tylny fronton z wieloma płaskorzeźbami.
„Odnowiony kościół św. Katarzyny przyciąga uwagę przechodniów i naprawdę wyróżnia się niepowtarzalną autentyczną elewacją, która do dziś pozostaje taką, jaką architekci stworzyli kilkaset lat temu. Szczególnie dbamy o jakość oblicza architektonicznego miasta, dlatego cieszymy się, że kościół stał się wyrazistym akcentem, prawdziwą ozdobą starówki wileńskiej” — powiedziała stołeczna wicemer Edyta Tamošiūnaitė.
Renowacja obiektu wpisanego do rejestru zabytków wymagała szczególnie odpowiedzialnej i fachowej pracy konserwatorskiej. Remont był nadzorowany przez specjalistów Departamentu Dziedzictwa Kulturowego Litwy. Szczególnie ważnym było zachowanie autentycznych detali, elementów dekoru, odtworzenie autentycznej barwy fasady, ukrytej pod wieloma warstwami tynku i farby.
Historycy sztuki uważają kościół św. Katarzyny (ul. Vilniaus 30) za najbardziej typowy przykład tzw. baroku wileńskiego. Jest to wariant późnego baroku z dwiema wysmukłymi, eleganckimi wieżami.
| Fot. vilnius.lt
Dzieje tej wileńskiej świątyni oraz przylegającego do niej klasztoru sięgają 1618 r., kiedy hetman Jan Karol Chodkiewicz i jego żona Zofia sprowadzili do Wilna benedyktynki z Nieświeża. Postawiono dla nich nieduży, murowany kościół, który później powiększono, a po przebudowie, której w latach 1741–1773 dokonał Jan Krzysztof Glaubitz, nadano obecny kształt. Jednonawowa świątynia zawiera dziewięć późnobarokowych, zdobionych ołtarzy oraz ambonę w tym samym stylu. Budynki klasztorne pochodzą z XVI-XIX w. Okres rozkwitu klasztoru przypada na XVII -XVIII w.
Czytaj więcej: Glaubitz, mistrz wileńskiego baroku
Kościół ucierpiał podczas wojny 1812 r. oraz podczas II wojny światowej. Został jednak odbudowany. W czasach sowieckich przez pewien czas kościół służył jako magazyn. Wnętrze świątyni zostało mocno zniszczone. Przed kościołem, na skwerku, znajduje się popiersie kompozytora Stanisława Moniuszki dłuta Bolesława Bałzukiewicza. Postawiono je w 1922 r.
Obecnie kościół św. Katarzyny jest jedną z najbardziej lubianych przez wilnian sal koncertowych.
