— Opracowanie architektoniczne ma na celu modernizację istniejącego zespołu mieszkaniowego, aby poprawić jego funkcjonalność, estetykę oraz komfort życia mieszkańców. Istotne jest, żeby po rekonstrukcji dzielnica zachowała swój autentyczny charakter. Architektoniczne detale wyróżniają dzielnicę i nadają jej wyjątkowy styl — zapowiada Laura Kairienė, główna architektka samorządu.
Zachowanie wizerunku dzielnicy
Specjalistka zauważa, że większość bloków jest w złym stanie technicznych i wymaga remontu. — Planując renowację uwzględniane są wskazówki specjalistów od dziedzictwa kulturowego, uwagi i spostrzeżenia lokalnej społeczności. Mieszkańcom dzielnicy zależy na zachowaniu urbanistycznego oraz architektonicznego wizerunku dzielnicy, ale jednocześnie na poprawie jakości przestrzeni zurbanizowanej. Mieszkańcy ostrożnie podchodzą do budowy nowych obiektów na terenie dzielnicy oraz odnotowują brak przestrzeni publicznych i lokali usługowych — mówi Laura Kairienė.
Gabrielus Grubinskas, rzecznik samorządu stołecznego zaznacza, że każdy projekt przygotowywany przez miasto jest omawiany z mieszkańcami.
— Tego rodzaju dyskusje publiczne przeważnie są prowadzone w trybie zdalnym. Specjaliści uważnie wysłuchują uwag mieszkańców co do planowanych inwestycji, aby następnie skorygować wytyczne projektu. Dyskusja na temat renowacji dzielnicy Lazdynai trwa od kwietnia — wyjaśnia Grubinskas.
Renowacja bloków
Specjaliści sugerują kompleksową modernizację bloków mieszkalnych. Chodzi o to, by renowacja objęła nie pojedyncze domy wielomieszkaniowe, ale przebiegała kompleksowo. Ważne jest zachowanie określonych kolorów elewacji i balkonów, które wyróżniają Leszczyniaki na tle innych dzielnic.
Specjaliści od ochrony dziedzictwa podkreślają, że pomimo, że dzielnica jako struktura urbanistyczna, powstała w okresie sowieckim, jest dziełem wybitnych litewskich architektów. W latach 70. ub. wieku grupa młodych architektów, w skład której weszli m.in. Vytautas Čekanauskas, Vytautas Brėdikis, Vytautas Balčiūnas wdrożyli innowacyjne jak na tamte czasy idee urbanistyczne. Przestrzenie publiczne zostały wkomponowane w tereny zielone, tworząc estetyczne i funkcjonalne obszary dla mieszkańców. Plan nowej dzielnicy odzwierciedlał ówczesne idee modernistyczne, zgodnie z którymi należało tworzyć funkcjonalne i estetyczne miasto, w którym mieszkańcy czują się komfortowo.
Szacuje się, że wytyczne projektu modernizacji dzielnicy zostaną przygotowane do końca marca 2026 r.
Rozbudowa miasta na peryferiach
W okresie sowieckim Wilno rozwijało się niezwykle dynamicznie. Na początku lat 60. został opracowany plan, który przewidywał rozbudowę miasta na jego peryferiach, Starówka i centralna część miasta miały zostać połączone z nowymi dzielnicami. W 1962 r. na terenach dawnej Łosiówki rozpoczęto budowę przeznaczonej na 45 tys. mieszkańców dzielnicy Żyrmuny. Na początku lat 70. na pagórkowatych terenach wsi Leszczyniaki ruszyła budowa nowej dzielnicy mieszkaniowej. Prezentujące nowe idee urbanistyczne osiedle zostało oddane do użytku w 1974 r. Architekci zostali uhonorowani premią Lenina.
Osiedle było przeznaczone na 40 tys. mieszkańców. Składało się z czterech mikrodzielnic, z których każda miała mieścić szkołę, kilka przedszkoli, sklep spożywczy oraz kompleks administracyjno-handlowo-usługowy. Na terenie dzielnicy mieściła się biblioteka, kino i basen.