Więcej

    Ludzie są stęsknieni uczuć…

    Czytaj również...

    Fot. Bartosz Frączak

    Rozmowa z Mikołajem Warfołomiejewem, zasłużonym dla kultury polskiej, dyrektorem artystycznym Teatru Polskiego im. J. I. Kraszewskiego w Żytomierzu, podczas tegorocznych „Wileńskich Spotkań Sceny Polskiej”. W Centrum Kultury w Rudziszkach widzowie mogli obejrzeć spektakl tego teatru pt. „Opętana”.


    Dlaczego „Opętana” wg Łesi Ukrainki? Dlaczego zajął się Pan tym właśnie tekstem?

    Mikołaj Worfołomiejew: Na początku wystawiliśmy go w języku ukraińskim, ponieważ Łesia Ukrainka napisała go w tym języku. Nie byliśmy do końca zadowoleni z tej wersji. Dopiero, gdy został przetłumaczony na język polski, powstała polskojęzyczna wersja tego spektaklu.

    Co było najtrudniejsze w pokazaniu tego tekstu – problem, interpretacja? Co było dla Pana ważne?

    Najważniejsze, aby Miriam, opętana, śpiewała i grała na żywo. Jako instrument muzyczny do tego spektaklu wprowadziłem harfę kęską. Wcześniej, w Dziadach”, wprowadziłem bandurę. Ja lubię robić takie rzeczy. Najtrudniejsze było nauczenie się tekstów wierszowanych w języku polskim. To najtrudniejsze…

    Po spektaklu widzowie podkreślali aktualność tej sztuki, która dla jednych polegała na zagubieniu w świecie, dla innych, że ludzie cierpią przez ludzi. Jak Pan zinterpretował relację między Miriam a Mesjaszem?

    Ten utwór był napisany jako spotkanie w jednym miejscu Nowego i Starego Testamentu. Miriam jako prorokini Starego Testamentu, a Mesjasz – Nowego.

    Co Pan chciał wydobyć dzięki takiemu połączeniu?

    To spektakl o cierpieniu i miłości. Miłość jest najważniejsza w całym spektaklu.

    Pana córka też bierze udział w przedstawieniu?

    Mam dwie córki. Starsza obecnie studiuje na Uniwersytecie Warszawskim. Skoro jestem zawodowym reżyserem, córki wychowały się w teatrze. Lubią teatr. Grają w moich spektaklach. Mówią, że teatr musi grać, powtarzają „Kto, jak nie my”.

    Macie inną rzeczywistość na Ukrainie niż w Polsce i tu na Litwie. W takim razie, co jest najważniejsze dzisiaj dla Pana w teatrze?

    Obserwuję, że ludzie na Ukrainie coraz częściej wybierają się do teatru. Ludzie są stęsknieni uczuć, których telewizja czy kino nie potrafią w całości ukazać. W teatrze inaczej przeżywamy losy ludzi. My w teatrze pracujemy dla ludzi. Ukazujemy ludziom prawdziwe uczucia, wychowujemy na podstawie swoich spektakli.

    Czy teatr powinien mówić o sprawach współczesnych?

    Oczywiście. Mamy ze sceny mówić o wszystkim. Uważam za sukces aktora czy też reżysera, jeżeli człowiek po wyjściu ze spektaklu o kontrowersyjnym temacie zastanowi się nad problemami współczesnego świata. Na koniec, chciałbym podziękować jeszcze wszystkim, którzy umożliwili nam przyjazd do Wilna, w szczególności Senatowi RP i Fundacji „Pomoc Polakom na Wschodzie”.

    Rozmawiała Magdalena Olszewska

    Reklama na podst. ust. użytkownika.; Dzięki reklamie czytasz nas za darmo

    Afisze

    Więcej od autora

    Świąteczny Dobroczynny Wieczór Kolędowy „Gwiazda Nadziei”. Podsumowanie akcji dobroczynnej

    Emilia jest uczennicą 10 klasy, pilnie i starannie się uczy, a do tego ma szerokie zainteresowania w różnych dziedzinach. Bierze aktywny udział w życiu klasy i szkoły, należy do harcerstwa. Jej brat niedawno skończył szkołę, ale nadal kontynuuje naukę...

    Pomóżmy im stanąć na nogi! Apel o wsparcie dla rodziny Haliny po pożarze

    Adam i Ilona Jurewiczowie od lat angażują się w akcje dobroczynne, pomagając innym w potrzebie. Tym razem nieszczęście dotknęło ich samych i bliskie im osoby. Tragedia, która zabrała dorobek życia W sobotę, 1 lutego, około godziny 20:00, w domu rodzinnym Adama Jurewicza...

    Finał tygodniowej eskapady na Kresy. Patriotyczny tydzień na Wileńszczyźnie

    Pierwsza rocznica, tak zwana „okrągła”, to 80. rocznica śmierci porucznika Jana Borysewicza pseudonim „Krysia”. Do uczczenia pamięci o tym niesamowitym człowieku, przygotowywaliśmy się w Polsce od kilku miesięcy. Powstało w tym czasie jubileuszowe wydanie biuletynu pt. „Szlakiem Narbutta”, którego pomysłodawcą...

    Międzymorski wielogłos: Razem zwyciężamy, razem giniemy

    Dla Białorusinów konsekwencje były najdłuższe. Nawet po wiekach okupacji Białoruś nadal nie jest w stanie prowadzić niezależnej polityki na własnej ziemi ani swobodnie współpracować z sąsiadami. Raz po raz wybuchały powstania „za naszą i waszą wolność”, ale następnie przychodziły...