Więcej

    185. urodziny biało-czerwonej

    Czytaj również...

    Fot.Marian Paluszkiewicz
    Prawie nikt w Polsce nie wie, że symbolem Unii Polsko − Litewskiej po dziś dzień są nasze biało-czerwone barwy narodowe Fot.Marian Paluszkiewicz

    Historia ponad 15 lat batalii Stowarzyszenia Rodu Rodziewiczów o przywrócenie polskim barwom narodowym treści historycznej.

    Są w życiu naszego narodu wydarzenia, które trwale powinny być zapisane w jego pamięci, a przynajmniej w pamięci jego elit. Jak więc to się dzieje, że pamięć o największym dziele naszych przodków nie istnieje wśród naszych elit, wśród naszej inteligencji. Czegóż zatem możemy wymagać od zwykłych obywateli, jeżeli wiedzy tej nie posiadają ci, którzy nas edukują, a także ci, którzy kształtują polską opinię publiczną.
    Od ponad 25 lat żyjemy w wolnej, suwerennej Polsce, a zniewolenie umysłowe jest tak duże, że milczeniem pomija się to wszystko, co wiąże się z Unią Polsko-Litewską — największym dokonaniem Polaków i Litwinów w pokojowym jednoczeniu Europy.
    Prawie nikt w Polsce nie wie, że symbolem tej unii po dziś dzień są nasze biało-czerwone barwy narodowe.

    Dziesięć lat temu bez żadnego echa w mediach minęła 175. rocznica uchwalenia ich przez Sejm Królestwa Polskiego.
    Zachodzi więc uzasadniona obawa, że to samo spotka jej 185. rocznicę.

    W wyniku unii w Krewie (14.08.1385) powstało nowe państwo i ten fakt trzeba było uwidocznić w nowym herbie. Samotny dotąd Orzeł Biały na czerwonym tle tarczy herbowej dostał sąsiedztwo litewskiej Pogoni — to jest białego jeźdźca na białym koniu, także na czerwonej tarczy herbowej.

    Czterodzielna czerwona tarcza herbowa z umieszczonymi na niej przemiennie godłami Królestwa Polskiego i Wielkiego Księstwa Litewskiego była herbem tego wspólnego państwa przez ponad 500 lat. To właśnie od barw tego herbu uproszczonego przez Joachima Lelewela do dwudzielnej tarczy herbowej w „słup” wzięły się nasze barwy narodowe.

    W czasie trwania Powstania Listopadowego w dniu 7 lutego 1831 roku Sejm Królestwa Polskiego uchwalił specjalną ustawę normującą polskie barwy narodowe:

    „Izba senatorska i poselska po wysłuchaniu wniosków komisji sejmowych zważywszy potrzebę nadania jednolitej oznaki, pod którą winni łączyć się Polacy, postanowiły i stanowią:

    Leszek Rodziewicz podczas pobytu w Wilnie Fot. „Tygodnik Wileńszczyzny”
    Leszek Rodziewicz podczas pobytu w Wilnie Fot. „Tygodnik Wileńszczyzny”

    Artykuł 1. Kokardę narodową stanowić będą kolory herbu Królestwa Polskiego i Wielkiego Księstwa Litewskiego to jest kolor biały i czerwony”.

    Po jego upadku te biało-czerwone barwy przejęte od wojska stały się symbolem państwa, które przestało istnieć i symbolem narodu, który pod nimi wybijał się na niepodległość. Stały się prawdziwie narodowe.

    Ta prawda o genezie naszych barw, jak i ich symbolice nie istnieje w świadomości naszego narodu. Nie istnieje także w podręcznikach szkolnych i programach nauczania.
    Ujęte na wstępie oskarżenie naszych elit politycznych, naukowych i intelektualnych o swoistą amnezję postaram się pokrótce uzasadnić.

    Klasycznym przykładem tej amnezji było działanie Urzędu Komitetu Integracji Europejskiej w okresie naszego wchodzenia do Unii Europejskiej, który w swoich materiałach ani słowem nie wspomniał, że przed ponad 600 laty Polacy i Litwini utworzyli w Europie Środkowej państwo kierujące się podobnymi zasadami. Była olbrzymia szansa przypomnienie tego faktu podczas uroczystych obchodów 5. i 10. rocznicy naszego wejścia do Unii Europejskiej.
    Stracono bezpowrotnie okazję przedstawienia cząstki tej naszej dumnej historii podczas polskiej prezydencji w Unii Europejskiej. Ta „cząstka” — to 409 lat istnienia naszego państwa, swoistego ewenementu w historii Europy.
    Innym przykładem niech będzie fakt storpedowania naszej inicjatywy uznania roku 2013 — rokiem Unii Horodelskiej (2.10.1413 r.) z racji jej 600. rocznicy.
    Czy nie warto było bez zbytniej megalomanii, ale w poczuciu dumy przypomnieć nam Polakom, a także i światu o tym wydarzeniu, kiedy dwa jakże różne społeczeństwa łączyły się na zasadzie „wolni z wolnymi” i „równi z równymi”.

    Tych negatywnych przykładów można mnożyć po wielekroć.
    Choćby 630. rocznica Unii w Krewie (14.08.1385 r.), jak i 500. rocznica Bitwy pod Orszą.
    Te trzy wystąpienia z petycją do Senatu o godne uczczenie ważnych dla polskiego państwa i narodu były moją „prywatną” inicjatywą.

    Ta obojętność, ten brak reakcji na te wydarzenia powinien być wstydem przede wszystkim dla środowiska akademickiego Krakowa, gdzie znajduje się najstarszy Polski Uniwersytet noszący przecież imię Jagiełły, a nie Róży Luksemburg czy Bolesława Bieruta.

    WIĘCEJ NIŻEJ | Reklama na podst. ust. użytkownika.; Dzięki reklamie czytasz nas za darmo

    Tak o tym państwie pisał w swej książce „Pamięć i tożsamość” Ojciec Święty Jan Paweł II: „… Historycznie polskość ma za sobą bardzo ciekawą ewolucję. Takiej ewolucji nie przeszła prawdopodobnie żadna inna narodowość w Europie. Naprzód w okresie zrastania się plemion Polan, Wiślan i innych, to polskość piastowska była elementem jednoczącym, rzec by można była to polskość »czysta«. Potem przez pięć wieków była to polskość jagiellońska: pozwoliła ona na utworzenie Rzeczypospolitej wielu narodów, wielu kultur, wielu religii. Sam pochodzę z Małopolski, terenu dawnych Wiślan, silnie związanych z Krakowem. Ale nawet i tu, w Małopolsce — może w Krakowie bardziej niż gdziekolwiek — czuło się bliskość Wilna, Lwowa i Wschodu”.

    … A więc polskość to w gruncie rzeczy wielość i pluralizm, a nie ciasnota i zamknięcie.  Wydaje się jednak, że ten „jagielloński” wymiar polskości, o którym wspomniałem, przestał być, niestety, czymś oczywistym…

    Ten jeden jedyny wyraz „niestety” wyraża, nie tylko żal czy ubolewanie, on brzmi jak zarzut skierowany pod adresem naszych elit, który jest nadal aktualny.
    Bo jak inaczej potraktować całkowite milczenie o Unii w Krewie, której 630. rocznica minęła w zeszłym roku (600. rocznicy ani żadnej następnej nigdy nie obchodzono).
    A przecież był to: „… Najdonioślejszy układ, jaki znają dzieje Polski. Mało zaś układów ważniejszych można znaleźć na całej przestrzeni dziejów powszechnych…”. (Oskar Halecki)
    „… Wydarzenie wprost zasadnicze epokowe i fakt niezmiernej doniosłości w dziejach Europy Wschodniej i przełomowy w dziejach polskiego a przede wszystkim litewskiego narodu…”. (L. Kolankowski)

    Można także powiedzieć, że obchody 440. rocznicy Unii Lubelskiej zostały sprowadzone poniżej poziomu krajowych dożynek. Na te dożynki przybywają bowiem delegacje z różnych stron Polski. Tu natomiast obchody tej ważnej dla naszej tożsamości narodowej rocznicy stały się wyłącznie lubelską imprezą regionalną. Nie udało się nawet roku 2009 ogłosić rokiem Unii Lubelskiej. A przecież Lublin to miasto uniwersyteckie. Jest siedzibą dwóch uniwersytetów — KUL-u i UMCS-u.
    Pomimo naszych starań nie udało się skłonić organizatorów tych obchodów, aby został w Lublinie wkopany kamień węgielny pod Kopiec Unii Lubelskiej — Muzeum Rzeczypospolitej.
    Miał on w swoim wnętrzu, w salach wystawowych pomieścić kopie wszystkich dokumentów dotyczących zawartych unii, poczynając od Unii w Krewie, a kończąc na Unii Lubelskiej.

    Jeżeli każdy Amerykanin może na Kapitolu obejrzeć Deklarację Niepodległości, to dlaczego Polak nie może się zapoznać z bogatą wspaniałą historią swej ojczyzny zawartą w tych dokumentach, posiadających nie tylko piękną szatę graficzną, ale i także ponadczasową treść. Jest to nasze dziedzictwo narodowe i jako takie powinno być udostępnione narodowi. Mamy nadzieję, że wybudowanie tego swoistego muzeum na 450. rocznicę Unii Lubelskiej stanie się faktem.

    WIĘCEJ NIŻEJ | Reklama na podst. ust. użytkownika.; Dzięki reklamie czytasz nas za darmo

    ZAPAMIĘTAJ

    Nasze barwy narodowe symbolizują tradycje Rzeczypospolitej Obojga Narodów —związek państw, który przetrwał ponad 400 lat i którego podstawy były takie same lub bardzo podobne jak współczesnej nam Unii Europejskiej, której jesteśmy członkiem.

    herby 30Wielonarodowa Unia Polsko-Litewska obejmowała ogromny obszar ówczesnej Europy, w szczytowym okresie około miliona kilometrów kwadratowych. Żyli tu Polacy, Litwini, Białorusini, Rosjanie, Ukraińcy Rosjanie, Żydzi, Tatarzy — ludzie o różnych przecież religiach i kulturach. Przez wiele wieków żyli w zgodzie. Nie było wojen religijnych czy też wydarzeń podobnych do nocy Św. Bartłomieja. Panowała pewnego rodzaju demokracja i tolerancja. Działał tak jak i obecnie Sejm. Królowie byli zatwierdzani przez Sejm lub wybierani przez sejmy elekcyjne. Polska i Litwa jako Rzeczypospolita Obojga Narodów tworzyły jedną całość. Prowadziły wspólną politykę zagraniczną i obronną. Miały jednak swoje niezależne struktury władzy i własną armię.

    Niedawno obchodziliśmy 600. rocznicę Bitwy pod Grunwaldem.
    Ta bitwa, po dziś jest symbolem Unii Polsko-Litewskiej zawartej 25 lat wcześniej w Krewie.
    W wyniku tej umowy zawartej w 1385 roku powstało nowe państwo i trzeba było zaznaczyć ten fakt w nowym herbie. Samotny dotychczas Orzeł Biały na czerwonej tarczy, dostał towarzystwo litewskiej Pogoni — to jest białego jeźdźca na białym koniu z podniesionym mieczem.
    Ten herb widnieje między innymi na wieży Zamku Królewskiego, jak i na Kolumnie Zygmunta w Warszawie. Widnieje na kolumnie pomnika Adama Mickiewicza we Lwowie, a także w Bibliotece Watykańskiej nad obrazem Matejki — Wiktoria Wiedeńska
    Aby nadrobić wielopokoleniową lukę w wiedzy o tym najpowszechniej stosowanym polskim symbolu narodowym — w wyniku wspólnej inicjatywy Stowarzyszenia Rodu Rodziewiczów i Koła Platformy Obywatelskiej Warszawa Wesoła, ustanowiony został przez Sejm RP w 2004 roku Dzień Flagi obchodzony odtąd od 2004 roku w dniu 2 maja.
    Uchwalenie Dnia Flagi jest przykładem działania posłów IV kadencji ponad podziałami.
    Niestety, jego wymiar edukacyjny został pominięty. Nadal prawie 99,9 proc. Polaków nie ma zielonego pojęcia, co symbolizują nasze barwy narodowe i jaka jest ich geneza.
    Od kilkunastu lat domagam się przeprowadzenia debaty publicznej na temat naszych barw narodowych.

     

    Leszek Rodziewicz  
    Honorowy Prezes Stowarzyszenia
    Rodu Rodziewiczów

    Reklama na podst. ust. użytkownika.; Dzięki reklamie czytasz nas za darmo

    Afisze

    Więcej od autora

    Czerwone, niebieskie, żółte, a nawet czarne i złote 

    Bezpieczeństwo barwników syntetycznych jest kwestią kontrowersyjną. Wszystkie barwniki spożywcze mają indeks od E100 do E182, jednak nie wszystkie są jednakowo przyjazne dla człowieka. Przy czym skutki stosowania ich dla jednych ludzi mogą być w ogóle nieodczuwalne, ale dla niektórych,...

    Prezentacja książki „Tak teraz postępują uczciwi ludzie. Polacy z Wileńszczyzny ratujący Żydów”

    W wydarzeniu wzięła udział autorka książki, Ilona Lewandowska, Danutė Selčinskaja, kierowniczka projektu upamiętnienia ratujących Żydów Muzeum Historii Żydów im. Gaona Wileńskiego oraz przedstawiciele wydawcy, czyli Instytutu Polskiego w Wilnie. Wydarzenie rozpoczęło się od projekcji filmu „Świat Józefa”, który opowiada historię...

    Laurynas Kasčiūnas nowym ministrem obrony Litwy. Wśród priorytetów reforma poboru

    Prezydent ocenił kandydaturę Nominacja Kasčiūnasa została przedłożona prezydentowi przez premier Ingridę Šimonytė w zeszłym tygodniu, a głowa państwa powiedziała, że chce ocenić informacje dostarczone przez służby na temat kandydata.Arvydas Anušauskas, który do tej pory pełnił funkcję ministra, podał się do...

    Centrum Kultury Samorządu Rejonu Solecznickiego zaprasza na koncert chóru „Res Musica” z Gryfina

    Chór też zaśpiewa podczas nabożeństwa. Chór „Res Musica” w Gryfinie działa od 23 lat. Występował w kraju i za granicą. W swoim dorobku posiada złote, srebrne i brązowe dyplomy zdobyte na festiwalach i w konkursach chóralnych. Założycielem i pierwszym dyrygentem...