Wystawa inspirowana Powstaniem Warszawskim będzie eksponowana do 4 listopada 2022 r. Udział w otwarciu wystawy weźmie autorka Karolina Lizurej oraz kurator Lenka Sýkorová.
Kurator Lenka Sýkorová o twórczości Karoliny Lizurej:
„Karolina Lizurej od dawna interesuje się historią Powstania Warszawskiego w okupowanej przez Niemców Warszawie, które było zarówno tragiczne, jak i heroiczne. Był to czas wielkiej polskiej historii i małych osobistych życiorysów. Współczesność pokazuje nam, że historia się powtarza. Wojna na Ukrainie ujawnia kruchość współczesnego społeczeństwa, które charakteryzuje poszukiwanie subiektywnego poczucia spełnienia i sukcesu. Jednak wartość osoby jest dana niezależnie od jej sukcesu, ponieważ człowieczeństwo jest jakością samą w sobie”.
Czytaj więcej: 77. rocznica Powstania Warszawskiego. Bój mieszkańców stolicy rezonuje w historii
„Wciąż uczymy się, że możemy znieść głód, wojnę, biedę i choroby, ale nikt nie może wytrzymać zbytniej obfitości, bo dobrobyt przyprawia nas o apatię. W dzisiejszych czasach symbole kulturowo-historyczne pozbawione są znaczenia. Wynikające z tego impulsy pokazują, że tradycja chrześcijańska, będąca częścią naszej europejskiej tożsamości, jest często nonszalanckim pustym frazesem”.
„Karolina Lizurej inspirowała się surrealistyczną poezją polskiego poety Krzysztofa Kamila Baczyńskiego. W kontekście wojny poeta mówił o miłości, która musi zakończyć się śmiercią i stratą. Artystka wyartykułowała to wszystko w ramach tematu aniołów, nieba i ruin ciał i miast. Instalacja Karoliny Lizurej pokazuje, że życie jest wyzwaniem na drodze do odnalezienia ducha, który zwycięża materialność. Każdy element jej instalacji to rodzaj medytacji, modlitwy i metafizycznej przestrzeni”.
„Polska artystka Karolina Lizurej jest zafascynowana i zainspirowana historiami. Jej twórczość zawiera w sobie złożoność rzeczywistości, w której żyjemy i w której dobro nieustannie walczy ze złem pod różnymi postaciami. Opowiadanie historii pomaga nam znaleźć wspólny wątek, który pozwala nam zrozumieć nie tylko różne pokolenia, ale także naszą własną tożsamość. Zanurzając się w opowieści, możemy znaleźć mądrość, radę i zakotwiczenie w jakimś czasie i miejscu”.
Czytaj więcej: Stulecie urodzin Krzysztofa Kamila Baczyńskiego – poety Powstania Warszawskiego
„Karolina Lizurej opowiada historie poprzez haftowane rysunki. Przekracza granicę między tkaniną a rysunkiem. Używa nici zamiast ołówka. Jej technika haftu wielkoformatowego jest bardzo zbliżona do rysunku, gdzie nitki na białym tle świadczą o teraźniejszości dotyczącej tradycji ucieleśnionych w sztuce ludowej” — opisała twórczość artystki kurator Lenka Sýkorová.
Wszechstronna działalność Karolina Lizurej
Karolina Lizurej jest pracownikiem Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, gdzie pracuje jako asystentka w Pracowni Tkaniny Artystycznej na Wydziale Malarstwa. Prócz ukończenia Wydziału Malarstwa i uzyskania tytułu doktora (2020 r.), ukończyła równolegle Wydział Konserwacji i Restauracji Dzieł Sztuki i jest zatrudniona w Muzeum Żołnierzy Wyklętych i Więźniów Politycznych PRL (w organizacji) jako konserwator zabytkowych obiektów.
Obok pracy akademickiej i muzealnej jest prężnie działającym twórcą. Prace artystki były pokazywane m.in. na indywidualnej wystawie w Instytucie Polskim w Bratysławie, a także w Pradze, Ostrawie, Nowych Zamkach (Słowacja), Budapeszcie, Warszawie, Łodzi oraz wielu innych miejscach w Polsce i zagranicą.
Krzysztof Kamil Baczyński,
„Niebo złote ci otworzę…”
Niebo złote ci otworzę,
w którym ciszy biała nić
jak ogromny dźwięków orzech,
który pęknie, aby żyć
zielonymi listeczkami,
śpiewem jezior, zmierzchu graniem,
aż ukaże jądro mleczne
ptasi świt.
Ziemię twardą ci przemienię
w mleczów miękkich płynny lot,
wyprowadzę w rzeczy cienie,
które prężą się jak kot,
futrem iskrząc zwiną wszystko
w barwy burz, w serduszka listków,
w deszczów siwy splot.
I powietrza drżące strugi
jak z anielskiej strzechy dym
zmienię ci w aleje długie,
w brzóz przejrzystych śpiewny płyn,
aż zagrają jak wiolonczel
żal — różowe światła pnącze,
pszczelich skrzydeł hymn.
Jeno wyjmij mi z tych oczu
szkło bolesne — obraz dni,
które czaszki białe toczy
przez płonące łąki krwi.
Jeno odmień czas kaleki,
zakryj groby płaszczem rzeki,
zetrzyj z włosów pył bitewny,
tych lat gniewnych
czarny pył.
(15 VI 1943)
Organizatorzy:
Galeria ASP w Wilnie ARTIFEX
Instytut Adama Mickiewicza
Akademia Sztuk Pięknych w Warszawie
Partner:
Instytut Polski w Wilnie
Instytut Polski w Wilnie